Alice nie potrafiła trzymać się od Kou z daleka. Chociaż czuła do niego pewien uraz, to i tak przyjęła - kolejne - jego przeprosiny. Wampir, mimo że szczęśliwy, że może znowu normalnie rozmawiać i spędzać czas z Alice, dość szybko zauważył, że waha się ona względem tego, czy on naprawdę ją kocha. Ograniczył w szkole swój kontakt z fankami do zera, ale to niewiele pomogło. W końcu zapytał, co ma według niej zrobić, a dziewczyna odpowiedziała, że nic, gdyż przez swoje magiczne oko zawsze będzie sprawdzał jej prawdomówność i wierność, przez co ona nigdy nie zyska pewności, co do niego. Kou zdecydował się wtedy na wydłubanie swojego prawego oka i zniszczenia go, stając się w ten sposób wolnym od Karlheinza Sakamaki. Akt ten przeraził Alice i wzbudził kolejne wahanie, ale tym razem odnośnie samej siebie. Spytała go, czy to na pewno w porządku, ale wampir odpowiedział, że jak najbardziej, gdyż nie potrzebował już tego oka, aby ujrzeć jakąkolwiek prawdę. Tak zaczęła się ich droga ku szczerej i ,,czystej'' miłości.
Nieważne, jak bardzo się starała, Alice nie potrafiła wybaczyć Kou tego, że więcej czasu poświęcał swoim fankom niż jej. Po trzech dniach od incydentu, gdzie został jej złamany nadgarstek, zdecydowała się wyprowadzić z powrotem do rezydencji Sakamaki. Tam pragnęła zacząć wszystko na nowo, trzymając się z daleka od barci Mukami. Nie zawsze jej to wychodziło, gdyż najczęściej przebywała w pobliżu Shuu, a przy nim mimowolnie zjawiał się, od czas do czasu, Yuma, który, po kilku nieprzychylnych uwagach względem blondyna, chciał ją namówić do powrotu. Alice pozostawała jednak nieugięta w swoim postanowieniu, co sprawiło, że Kou zaczął odczuwać niepohamowaną zazdrość i brutalną chęć zemsty. Dziewczyna postanowiła odejść, aby nie ryzykować, że nastanie jakaś wampirza wojna, przez którą ucierpią jej przyjaciółki. Dołączył do niej Shuu, na wskutek czego oboje postanowili odrzucić dawne życie i wyprowadzić się gdzieś indziej. Kompletny słuch po nich zaginął.
Po tygodniu od incydentu z przewodniczącym nastała historyczna i przełomowa noc, kiedy to księżyc przyjął szkarłatną barwę. Był to czas krwawej pełni, która zdarzała się raz na dziesięć lat. Właśnie wtedy wampiry dysponowały największą mocą. Dokładnie tego samego dnia, dekadę temu, pewna wampirzyca oddała własne serce swojej córce, aby w odpowiednim czasie obudziła się w niej prawdziwa natura. Alice przez cały dzień była martwa, co szybko zauważyli bracia Mukami. Nie rozumieli tego, a co najgorsze - nie mogli nic zrobić. Dali sobie czas, aby zastanowić się nad wszystkim i tym, co powinni uczynić. W końcu nie tylko oni stracili kogoś bliskiego, ale i pewne mieszkanki domu Sakamakich. Zanim wampiry zdecydowały się na cokolwiek, nastała noc, a wtedy się obudziła; zupełnie odmieniona, już nie człowiek, Alice. Wbrew pozorom rozwiązało to bardzo wiele problemów, jednak nic już nie było takie jak dawnej. Alice posiadała nie tylko serce matki, ale i wszystkie jej wspomnienia. Wiedziała, że ożeniła się i uciekła z człowiekiem, tylko dlatego, aby nie musieć wyjść za mąż za Karlheinza Sakamakiego. To obudziło w niej nowe uczucia, które zaczęły dominować w jej charakterze. Głównym wyznacznikiem była nienawiść... Zdecydowała się wybaczyć Kou, ale ustaliła, że jeżeli chcą zostać razem, to na pewno nie w żadnej z rezydencji należących do Karlheinza. Tak zatem, mając błogosławieństwo pozostałych braci Mukami (Sakamakich i przyjaciółek Alice już nie bardzo), oboje uciekli z dala od wszystkiego i wszystkich, którzy chociażby w najmniejszym stopniu mieli coś wspólnego z nazwiskiem ,,Sakamaki''.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz