Rozdział II Przytulmy się

Moi Milusińscy!!! *rzuca się wszystkim na szyję*
Tęskniłam za wami :3 Serio!
Jeśli kogokolwiek to interesuje - ZDAŁAM!
O Boże...
Mam nadzieję, że mieliście ten rok spokojniejszy i mniej zestresowany niż ja.
Naprawdę...
Ale wracając. Obiecałam, że gdy tylko zaczną się wakacje, to co? Biorę się do pracy.
Pierwszy powracający post to...
Kontynuacja paringu Levi x Agusia!!!!!!!!!
*Aplauz*
Tak, tak. Wszyscy się cieszymy.
Wakacje trzeba uczcić!
*A że jestem za młoda jeszcze na alkohol nie zaproszę was na niego*
Miłego czytania i mam nadzieję, że każdy będzie się dobrze bawił.
Zasłużyliśmy na odpoczynek.
Do zobaczenia na końcu ;***

P.S Wiem, Levi. Umyje go po tym opowiadaniu.

,,PRZYTULMY SIĘ''


Levi mnie zostawił... Mówił, że coś musi zrobić. Ale żeby mnie zostawiać! Chamstwo w państwie! Chociaż czy w tym świecie są państwa... Dobra, olać to. Poszłam na własną rękę sobie pozwiedzać. Co z tego, że Kapral kazał mi się nie ruszać. Nie ma go tu, a skoro tak, to mogę robić co chcę. Głupi punkt myślenia, wiem.
Mimo że anime Attack on titan obejrzałam z kilkanaście razy, to nie rozpoznawałam większości korytarzy, którymi podążałam. Zirytowana wyszłam na zewnątrz, gdzie prawie od razu zauważyłam Sashe, Conniego i Jean'a przy boksach stajennych. Zły nastrój i smutek natychmiast znikły.
- O Boże! Sasha, Connie, Jean! - krzyknęłam do nich, mimo że stałam zaledwie parę kroków od nich. - Przytulmy się!
Otworzyłam ramiona zachęcająco, ale tylko Sasha skorzystała z mojej propozycji. Przynajmniej nie skończyłam stojąc tak sama jak kretynka.
- Kim jesteś? - spytała brunetka, kiedy zdecydowałam się ją puścić.
- Agusia, miło was poznać - uśmiechnęłam się szeroko i ani trochę psychopatycznie.
- Nowy rekrut? - Connie posłał mi pytające spojrzenie.
Przez chwilę strasznie mnie kusiło by powiedzieć, że tak. Może bym dostała jeden z ich strojów! Aw. Ale co ja potem powiem Leviemu? E tam. Pomyślę o tym, jak stanę z nim twarzą w twarz.
- Tak. Wiecie skąd mogę dostać ubranie? - Jean spoglądał na mnie podejrzliwie. Nie ufa mi. Ech, zaraz to zmienię. - Jean, pomógłbyś mi z sprzętem do trójwymiarowego manewru?
- Skąd wiesz jak się nazywam?
- No jak to ,,skąd''?! - krzyknęłam, jakby zadał najbardziej oczywiste pytanie na świecie. - Przecież jesteś w tym najlepszy! Nikt nie potrafi tak obsługiwać tego urządzenia jak ty. To sam zaszczyt tu z tobą rozmawiać.
Connie i Sasha starali się stłumić wybuch śmiechu, a Jean wyglądał na zaskoczonego. Po chwili jednak zauważyłam lekkie rumieńce na jego twarzy i zakłopotanie. Spojrzał mi w oczy poszukując kpiny, ale widząc moją powagę, odwrócił wzrok. W końcu chyba się na coś zdecydował, bo wyprostował się i uniósł wysoko głowę.
- Nie lubię zajmować się żółtodziobami, ale zrobię dla ciebie wyjątek - powiedział pewnym głosem. - Chodź.
Pociągnął mnie za łokieć w sobie tylko znaną stronę. Grzecznie dreptałam za nim, uśmiechając się przy tym jak głupi do sera.
- Jean... - zagadnęłam niewinnym głosikiem. - Mogę tak do ciebie mówić, prawda?
- Jasne - odpowiedział zmieszany.
- Mogę zadać ci pytanie? - rzuciłam słodko, jakbym była wcieleniem samej słodyczy.
- Pewnie.
- Nadal podoba ci się Mikasa? - Chłopak spojrzał na mnie zdziwiony i mocniej zacisnął dłoń.
- O czym ty mówisz?!
- Wolisz Erena?
- Czemu miałby mi się podobać ten idiota?!
- Bo im bardziej jakieś postacie się nienawidzą, tym chętniej ich ludzie paringują. Idealnym przykładem są Shizuo i Izaya. Na szczęście ciebie i Erena aż tak to nie dotyczy - odpowiedziałam spokojnie.
- Nic mnie nie łączy z tym kretynem!
- A z Arminem? - Jean poczerwieniał na twarzy jeszcze bardziej. - Nie mów, że nadal wolisz Marco.
- Co to za durne pytania! Przesłuchanie mi robisz czy co?! - Wybuchł i zaczął wrzeszczeć tak głośno, że Zwiadowcy, którzy spacerowali niedaleko spojrzeli na nas jak na parę idiotów.
- Nie powinno się niczego trzymać w sobie. Jak nie będziesz mówić o swoich uczuciach, to nic się nie zmieni - rzekłam spokojnie i pociągnęłam go dalej od żołnierzy w stronę drzew.
- Spraw sercowych się nie rozpowiada! - chłopak nadal pozostał nerwowy, mimo że mówiłam do niego spokojnie.
- Nie każe ci ich wywrzeszczeć! - broniłam się. - Ja chcę tylko to wiedzieć. No i...grupka czytelników tego bloga, ale spokojnie, nie jest ich przesadnie wiele byś musiał nazwać to ,,rozpowiadaniem''.
Podkreśliłam ostatnie słowo i lekko pociągnęłam swój łokieć. Nie, żeby coś, ale Jean potrafi mocno trzymać.
*Bez skojarzeń xD Które i tak muszą być*
- A ty nieznajomemu powiedziałabyś, kto ci się podoba?
- Wszyscy i tak wiedzą, że wyjdę za Leviego, więc o co kaman?
- Kaprala Leviego? Pogrzało cię? - W końcu rozluźnił uścisk, a ja od razu wykorzystałam te okazje i się wyswobodziłam.
- Nikt nie mówi, że miłość jest łatwa - wzruszyłam ramionami. - ...bądź czy ma sens.
Jean skrzywił się lekko. Zapewne zastanawiał się nad odpowiedzią. Spokojnie, więc czekałam i rozglądałam przy okazji.
- Może i masz racje - odparł w końcu cicho.
- Pewnie, że mam! Każdy ci to powie. W końcu moim mężem będzie Levi. A ty? Kogo masz na oku? - spróbowałam jeszcze raz, ale tym razem bardziej powściągliwie.
- Chodźmy po ten strój dla ciebie.
Westchnęłam zrezygnowana. Tym razem mu odpuszczam. Ale później to z niego wyciągnę! Muszę wiedzieć czy mam wspólnika, czy rywala.
Grzecznie, a zarazem skocznie, poszłam z Jeanem po ubranie. Weszłam do niewielkiej izby by ubrać każdemu dobrze znany strój. Szybko sobie poradziłam ze spodniami, koszulą i butami oraz marynarką ze symbolem Zwiadowców. O mało się nie popłakałam na jej widok. Nawet siłą mi tego nie zabiorą. No może jedynie Levi...ale to tylko w sypialni.
Niestety miałam problem z paskami, które są niezbędne przy trójwymiarowym manewrze. Starał się je jakoś ogarnąć, ale to jakieś piekielstwo!
Zirytowana wyszłam z pokoju i stanęłam przed Jeanem.
- Pomóż mi z tym, albo nie ręczę za siebie! - warknęłam i wpatrywałam się twardo w jego oczy.
- Nie dasz sobie rady sama? - przechylił głowę w prawo i oczekiwał chyba, że materiał sam się ułoży.
- Czasami spotykasz na swojej drodze osobę, której nie należy wkurwiać. To ja.
- W porządku, w porządku - cofnął się o krok zmieszany.
Następnie zaczął mi pomagać nałożyć czarne paski. Czerwienił się przy tym jak pedofil w smyku. W sumie każdy z nas wie, gdzie musi przebiegać ten materiał.
- Musisz zdjąć buty i marynarkę.
Westchnęłam. Wiedziałam, że to konieczne, ale...
- Spróbuj tylko mi je zabrać, a powyrywam ci kończyny, wsadzę do gardła i spale. Rozumiesz?
- Nie dawał bym ci tego, gdybym chciał ci je potem wziąć - odparł spokojnym głosem, w którym słychać było nutkę strachu.
Zrobiłam co mi kazał i czekałam z założonymi rękami. Jean poszedł za mną, starając się nałożyć mi paski przy udach. Nie widziałam jak to robi, ale wyraźnie usłyszałam dźwięk uderzenia oraz wycie bólu.
- Auuu. - Odwróciłam się za siebie i zobaczyłam chłopaka trzy metry dalej, trzymającego się za głowę. Natomiast jego miejsce za mną zajął Levi.
- Co ty tu robisz? - spytałam bezbarwnym tonem, kompletnie nie przejmując się kulącym z bólu Jeanem. W końcu nie chciał odpowiedzieć na moje pytanie, kto mu się podoba. A to mogłoby zakończyć wiele sporów. Czy Jean jest gejem, czy nie? Ale jak już mówiłam - wyciągnę to z niego, prędzej lub później.
- Wiesz co to znaczy zostać na miejscu? - spojrzał na mnie tym swoim srogim spojrzeniem. Nie przeraziło mnie to. Wcale, a wcale. No może troszkę... Lepiej słuchać Kaprala.
- Wiem. Właśnie to robię. Stoję w miejscu i się nie ruszam - wskazałam ręką sama na siebie, a potem na Jeana. - On to potwierdzi. - Ale chłopaka już nie było. - Kurczę! I co zrobiłeś? Nie dowiedziałam się czy gustuje w facetach, czy w kobietach! - rzuciłam oskarżycielsko. - No i nie pomógł mi w końcu tego założyć.
- Jesteś jak dziecko - wywnioskował Kapral.
- Co ty nie powiesz? Może tupnę nogą dla potwierdzenia - rzuciłam sarkastycznie.
Levi westchnął i machnął ręką.
- Odwróć się - polecił.
- Bo?
- Jak już się uparłaś by nosić mundur, to noś go jak należy! - wycedził, a ja ładnie wróciłam do poprzedniej pozycji.
Tym razem, ja zrobiłam się czerwona jak burak. Levi uporał się z tym szybko i zanim się obejrzałam już mogłam nałożyć buty oraz marynarkę z powrotem.
- Dziękuję - odpowiedziałam nadąsana, mimo że w środku gotowałam się z radości, że znów go widzę.
- Same z tobą problemy.
- Dlatego miałeś mieć mnie cały czas na oku. Płać za swoje błędy - zanim zdążyłam pożałować tych słów, Kapral poklepał mnie lekko po głowię.
- Chciałaś spotkać kilka osób, więc czekają w miejscu, które na pewno znasz.
- W piwnicy? Wszyscy?
- Prawie.
Wciągnęłam gwałtownie powietrze.
- Dziękuję - zrobiłam krok w jego stronę, ale od razu go cofnęłam. - Wybacz. Wszystkich dzisiaj tule, więc ciebie też chciałam.
- Jak możesz mówić wszystkich, jak wiem, że nie zrobiłaś tego ze wszystkimi. - Spojrzałam na niego zaskoczona. Proponował bym go objęła? Czy widział jak nie przytuliłam się z Conniem i Jeanem?
- Nikt nie lubi być odrzucany - odparłam wymijająco. - To co? Idziemy?
- Miejmy to już z głowy - odpowiedział.
Uśmiechnęłam się nieśmiało i poszłam za nim. W pewnym momencie chwyciłam go pod ramię.
- Dla pewności, że tym razem mnie nie zostawisz i nie wynikną z tego problemy - uśmiechnęłam się przebiegle.
Kapral też delikatnie się uśmiechnął, albo tylko mi się to zdawało.
- Naprawdę jesteś jak dziecko.
- Też chcesz się przytulić?
- Zapomnij.
- Dobrze - powiedziałam spokojnie. - Będę pamiętać, żeby robić takie rzeczy, a potem o nie pytać.


~ To na razie tyle moje dziubaski ;*** Mam nadzieję, że podobało się i poprawiło wam wszystkim humory. Jeśli będzie kolejne zamówienie na ten paring, to obiecuję, że wtedy pojawi się reszta ;) Muszę was trzymać w napięciu ^^ Nie przedłużając. Jutro pojawi się kolejny one-shot, więc teraz będzie po co zaglądać. Trzymajcie się Kochani i MIŁYCH WAKACJI! ~